Abstract:
Hierdie bydrae toon aan hoe die Wet op Onderverdeling van Landbougrond in die 45-
jarige bestaan daarvan tot magdom beslissings aanleiding gegee het en hoe die tersaaklike
bepalings daarvan oor die jarige gewysig is om by veranderende tye en behoeftes aan
te pas. In die besonder word aandag gegee aan die doel van die Wet en die onlangse
beslissing in Four Arrows en die implikasies wat die beslissing inhou vir opsies, voorkoopsregte,
skenkings en ruilkontrakte ten opsigte van die verdeling van landbougrond.
Die gevolgtrekking is dat die Wet so gou moontlik geskrap moet word aangesien dit meer
probleme skep as wat dit oplos. Daar word voorgestel dat die vereiste van ministeriële
toestemming vir die onderverdeling van landbougrond eerder in ander wetgewing, soos
die Registrasie van Aktes Wet 47 van 1937 en die Grondopmetingswet 8 van 1997,
opgeneem kan word.
