Abstract:
Die beperking van toegang tot skaars mediese sorg is 'n alledaagse realiteit in 'n land soos
Suid-Afrika. Wanneer daar 'n pandemie soos COVID-19 uitbreek, is dit onvermydelik dat
daar beperkings geplaas sal word op skaars mediese hulpbronne soos intensiewe-sorgeenhede.
Sulke rantsoenering is 'n gegewe regoor die wereld, selfs in beter-toegeruste
lande. In Suid-Afrika, waar die pandemie reeds meer as 'n honderd lewens geeis het, is dit
belangrik dat kriteria daargestel sal word om toegang tot kritiese hulpbronne vir soveel as
moontlike slagoffers van die pandemie te verseker.
Die aantekening ondersoek die moontlikheid dat MIV-status 'n rol kan speel in
besluitneming oor wie toegang tot intensiewesorgeenhede sal verkry. Daar bestaan
literatuur wat aandui dat, selfs voor die COVID-19-pandemie, mense wat met MIV
saamleef, geneig was om aan die kortste end te trek waar pasiente se toegang tot
intensiewesorgeenhede gerantsoeneer moes word. Daar word aangevoer dat mediese
kriteria alleen, en nie 'n veronderstelling dat mense wat met MIV saamleef 'n swakker
kans het op oorlewing, gebruik moet word om toegang tot intensiewesorgeenhede
regverdiglik te rantsoeneer. Die huidige stand van mediese kennis met betrekking tot
verskillende groepe mense se vatbaarheid, en kanse op oorlewing, word gebruik as die
agtergrond van 'n grondwetlike analise om hierdie argument te staaf.
