Abstract:
Die saak behels die uitleg van artikel 276B(2) van die Strafproseswet. Die hof het bevind dat
selfs waar die bewoording van artikel 276B(2) ondubbelsinnig is dit in die konteks van die
hele artikel 276B, die aanhef en doel van die Wet, die agtergrond waarteen die Wet in
werking getree het, en ander kontekstuele oorwegings uitgelê moet word. Die hof kyk ook
na die gebruik van die woord “the” in die frase “fix the non-parole period”, en dui aan dat &
uitleg wat die beskuldigde se reg op & billike verhoor bevorder verkies moet word. Die hof
beslis dat & hof nie verplig is om & nie-parooltydperk in te stel waar meer as een termyn van
gevangenisstraf konkurrent uitgedien word nie. Die hof bevind verder dat beide partye die
reg het om aangehoor te word of artikel 276B(2) ingestel behoort te word en, indien wel, wat
die nie-parooltydperk moet wees. Ek argumenteer dat die vertrekpunt van die uitleg steeds
die bewoording van die bepaling is en wys daarop dat die betekenis wat deur die Hoogste
Hof van Appèl aan die bepaling gegee is ernstig geforseerd is, nie oortuig nie en beteken dat
die bepaling heeltemal oorbodig is. Ek bevraagteken die onderskeie aspekte waarop die hof
gesteun het om tot sy beslissing te kom. Ek argumenteer dat artikel 276B ongrondwetlik is
en beaam dat indien & nie-parool tydperk opgelê kan word, die beskuldigde die reg moet hê
om aangehoor te word en, indien wel, vir welke tydperk.
