Die Nasionale Kredietwet 34 van 2005 (die Kredietwet) is die eerste verbruikerskredietwetgewing in Suid-Afrika wat vir 'n verpligte bekostigbaarheidsvasstelling voorsiening maak voordat nuwe krediet aan 'n verbruiker toegestaan word. Tot onlangs toe het die Kredietwet geen direkte voorskrifte bevat oor die wyse waarop hierdie artikel 81(2)-vasstelling gedoen moet word nie. Dit het kredietgewers gevolglik vrygestaan om hul eie evalueringsmeganismes of -modelle en prosedures te gebruik ten einde die vasstelling te doen, onderhewig daaraan dat die vasstelling redelik en objektief moet geskied. Met die inwerkingtreding van die Nasionale Kredietwet Wysigingswet 19 van 2014 op 13 Maart 2015 het die posisie verander. Dit staan kredietgewers steeds vry om hulle eie evalueringsmeganismes ensovoorts te gebruik mits dit nie in stryd is met die bekostigbaarheidsassessering-regulasies wat deur die minister uitgevaardig is nie. Op dieselfde datum het regulasie 23A en die definisies wat daarmee verband as deel van regulasiewysigings die lig gesien. Regulasie 23A, getiteld "Criteria to conduct affordability assessment", word in subafdelings verdeel. Die eerste deel sit die regulasie se toepassingsgebied uiteen. Die volgende drie onderafdelings het ten doel om die tweede been van die kredietgewer se assesseringsverpligting ingevolge artikel 81(2)(a), naamlik om vas te stel of die voornemende verbruiker die krediet waarvoor aansoek gedoen word, kan bekostig, meer breedvoerig te reguleer. Samevattend moet 'n kredietgewer 'n voornemende verbruiker se diskresionêre inkomste bepaal om te sien of die verbruiker die beoogde krediet kan bekostig. As deel hiervan word kredietgewers verplig om vasgestelde minimum bedrae as "noodsaaklike uitgawes" by die berekening van die diskresionêre inkomste in ag te neem. Regulasie 23A word met maatreëls in verband met die kredietgewer se verpligting om die verbruiker se skuldterugbetalingsgeskiedenis ingevolge kredietooreenkomste in ag te neem, asook bepalings ter regulering van diverse aangeleenthede afgesluit. Die doel van hierdie bespreking is om regulasie 23A en die definisies wat daarmee verband hou, onder die loep te neem en oor die moontlike gevolge daarvan te besin. Die bespreking word deur 'n bondige oorsig van die aanloop tot die invoeging van regulasie 23A voorafgegaan en deur 'n evaluasie opgevolg.
The National Credit Act 34 of 2005 (the Credit Act) is the first credit enactment in South Africa that made an assessment of affordability compulsory before credit is extended to the consumer. Until recently the Credit Act did not contain direct prescriptions on how this section 81(2) assessment should be conducted. A credit provider was therefore allowed to determine its own evaluative mechanisms or models and procedures to be used in meeting its section 81 assessment obligations. The only requirement was that the credit provider conducts a fair and objective assessment. The position changed when the National Credit Amendment Act 19 of 2014 became effective on 13 March 2015. Credit providers are still free to use their own evaluative mechanisms etcetera, subject thereto that a fair and objective assessment is conducted. However, there is now the additional requirement that such mechanisms etcetera must not be inconsistent with the affordability assessment regulations made by the minister. On the same date regulation 23A and the definitions to give effect to regulation 23A became effective as part of amendments to the regulations promulgated in terms of the Credit Act. The purpose of this discussion is to consider regulation 23A and the new definitions aimed at giving effect to the regulation and to reflect on its consequences. A brief discussion of the developments that preceded the insertion of regulation 23A in the National Credit Regulations is also provided.
