With the 69th
General Assembly of 2010 the Netherdutch Reformed Church reached a fork in the road. The
Church is still hesitating, unsure which road it should take at the fork. But she can not hesitate
much longer. History will not wait infinitely for those who find it difficult to make choices on
political and ecclesiastical matters. This article reflects on the recent history of the Church that
brought her to this fork in the road, the different choices that are on the table for the Church at
this stage and how she will shape her own future by the choices she will have to make in the
near future. Rather than presenting a systematic argument on the matter at hand, the article
reflects from different perspectives on the problems the Church is facing. Politics, ecclesiastical
renewal, the role of tradition and heritage in ecclesiastic reflection, Church unity and the role
of confessions of faith as a binding factor in the ecclesiastical community are used as points of
reference to reflect on the current crisis in the Church. Church leaders are called upon to break
with a tradition of civil obedience serving the interests of the politicians in power. The Church
should rather bravely fulfil her calling to practise prophetic criticism in society so that she can
help to promote justice for all in the most efficient way possible.
Die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika het by ’n vurk in die pad gekom. Terugdraai, sodat
die vurk vermy kan word, is nie eers ’n moontlikheid nie. Al is baie van ons lief vir ons tradisie
en ons erfenis, kan ’n mens nie in die verlede leef nie. ’n Mens kan nie op ’n ander plek en tyd leef
as hier en nou nie. Al wat vir die Kerk oorbly, is om die raad van Yogi Berra te volg: ‘When you
come to a fork in the road, take it.’ Wat gaan die Kerk se keuse wees by die vurk in die pad? Watter
pad gaan geneem word? Die regterkantste pad word deur sommiges onder ons as die hoofroete,
die spreekwoordelike breë weg, voorgehou. Dit is, volgens padwysers wat nou met ywer deur
’n groepering in die Kerk by die vurk aangebring word, ’n blote verlenging van die pad voordat
dit gevurk het. Dit is die pad van die volkskerk wat die nasionale strewes van die Afrikaner
dien binne die raamwerk van ’n Christelike kultuur wat bepaal word deur fundamentalistiese
teologie en oudwêreldse moraliteit. Wie hierdie weg kies, maak graag daarop aanspraak dat hulle
projek die legitieme voortsetting van die ware Hervormde Kerk is. Die probleem met hierdie
pad is dat dit jou na ’n kort afstand oor ’n afgrond van ideologiese mislukking laat afstort. Die
linkerkantste grondpad is ongekaart, maar jy kan dit aanpak met die evangelie as rigtingwyser.
Hierdie pad lei jou in die dikwels brutale landskap van Suid-Afrika in. Ons weet nie waar die pad
gaan uitkom nie, maar dit is van minder belang. Dit is wel van groot belang dat die reis op die pad
onderneem word, want op hierdie reis moet die evangelie verkondig word. Hierdie pad lyk ook
verbasend baie na die pad voor die vurk, die kronkelroete wat deur die aangrypend mooi, maar
ruwe landskap van Afrika loop.
Hierdie artikel reflekteer oor hoe ons Kerk by die vurk in die pad gekom het, wat die keuses wat
ons as Kerk nou moet maak mag inhou en hoe ons die toekoms kan benader. Eerder as dat hier
sistematies oor die sake op die tafel nagedink word, word vanuit verskillende invalshoeke oor
dieselfde situasie gereflekteer. Die artikel wil nie net rekenskap gee oor die (onlangse) verlede nie − dit wil ook besin oor die toekoms van ons Kerk.
