In observing recent journals, one notices the frequent use of stone cladding on building projects and associated advertisements, as a demand for a variety of stone cladding types. This article explores the idea of stone cladding (natural or synthetic) as a trigger for an inaccessible past. In light of Karsten Harries' thoughts on "mold and ruins", stone cladding as an artificial ruin for providing psychological comfort against the terrors of space and time is considered. It is the first part of this paper that reminds of the promise of creating architecture as Platonism of permanence and order as opposed to the temporality of chaos. Moreover the nostalgia for the imagined utopia that existed prior to what Mircea Eliade terms "the terror of history" is highlighted as indicative of the desire for spatial and temporal ruins. Furthermore the paper selects some past and present South African architectural examples whereby the will to identify with the idealized natural landscape is attempted through the idiom of stone. The stone cladding is shown to become the anti-architectural device that deconstructs itself towards the organic in an attempt to reconcile with nature, albeit in a picturesque way. Finally a critique of approaches to stone cladding ruination which attempt to oppose time is presented and contrasted with buildings which embrace decay and thereby do return to nature.
Deur waarneming van onlangse tydskrifte, is die gereelde gebruik van klipbekleding op bouprojekte en gepaardgaande advertensies, opgelet as 'n verskeidenheid van klipbekleding tipes. Hierdie artikel ondersoek die idee van klipbekleding (natuurlike of sintetiese) as 'n sneller vir 'n ontoeganklik verlede. In die lig van Karsten Harries se gedagtes oor mold and ruins, is die bekleding van die klip as 'n kunsmatige ruïne vir die verskaffing van sielkundige troos, oorweeg teenoor die verskrikkinge van ruimte en tyd. Dit is die eerste deel van hierdie skryfstuk wat herinner aan die belofte van die skepping van argitektuur as 'n Platonisme van permanensie en orde in teenstelling met die tydelikheid van chaos. Boonop word die nostalgie vir die gewaande utopie wat bestaan het voor wat Mircea Eliade noem the terror of history uitgelig as 'n aanduiding van die begeerte vir ruimtelike en temporale ruïnes. Verder kies die stuk sommige Suid-Afrikaanse argitektoniese voorbeelde van die hede en die verlede waardeur die wil om te identifiseer met die geïdealiseerde landskap deur die idioom van klip gepoog is. Die klipbekleding is getoon, al is dit in 'n skilderagtige pad na die wording van die organise, as die anti-argitektoniese toestel wat dekonstrueer in 'n poging om te versoen met die natuur. Ten slotte word 'n kritiek van die benaderings tot klipbekledingruïnasie wat poog om tyd te verset aangebied in teenstelling met geboue wat vervalling omhels en sodoende wel terugkeer na die natuur.
