In 1924 Walter Benjamin and Asja Lacis described the environs and architecture of Naples
as “porous”, explaining that its built environment resists any fixed or designated functionality. Their description reminds one of the Vitruvian directions for a stage design of the city in both the “comic” and the “tragic” modes, as depicted by Luciano Laurana. Benjamin and Lacis also applied the metaphor of porousness to the Zulu kraal. Porousness is furthermore exemplified by the Oriental bazaar. On the basis of these examples it is proposed that, on a modest scale, this concept could become a model for urban renewal in post-apartheid South Africa.
Walter Benjamin en Asja Lacis het in 1924 die omgewing en argitektuur van Napels as “poreus” beskryf, waarmee hulle bedoel het dat die beboude omgewing weerstand bied teen enige vaste of toegewysde funksionaliteit. Hulle beskrywing roep die Vitruviaanse voorskrif vir ’n toneelontwerp
van ’n stad in sowel die “komiese” as die “tragiese” modus in gedagte, soos deur Luciano Laurana afgebeeld. Benjamin en Lacis het ook die metafoor van poreusheid op die Zoeloekraal toegepas. Poreusheid is ook die uitmuntende kenmerk van die Oosterse basaar. Op grond van hierdie voorbeelde word voorgestel dat hierdie konsep op ’n beskeie skaal ’n model vir stedelike vernuwing in post-apartheid Suid-Afrika kan word.
