Wupperthal is a place that reflects an intimate relationship between man and nature and stands as
an object within the landscape. It is one of the best-preserved mission stations in the Western Cape
that still functions as an active community under the administration of the Church. To conserve
Wupperthal, it needs to continue as a working mission station and adapt to changes associated with
technology and development. The approach was that the land speaks its own language and would
reveal possibilities rather than to be dominated by highly scripted interventions. Assessment criteria
for cultural landscapes are still in development, therefore a combination of methods was used. The
main literature review was centred on values that gave rise to a series of obligations. The obligations
informed the design process while the fieldwork connected embedded narratives of the land to physical
links and requirements. The methodology includes documentary, oral and physical mapping. Each
mapped feature was tested for its significance as per the value criteria that the authors developed.
Value in Wupperthal was found in the vulnerable, the unexpected and the coincidental. The functional
needs of the town called for the preservation of the historic nodes and their amplification or framing.
Critical in significance however are the in-between moments, where the everyday life of the people
are celebrated and made tangible. The project aims to balance sensitivity to the internal logic of the
vernacular landscape with the boldness required to ensure the longevity of the town over time.
Wupperthal is een plek die een intieme relatie tussen mens en natuur weerspiegelt en het staat als
een object in het landschap. Het is een van de best bewaarde zendingsstations in de West-Kaap die
nog steeds fungeert als een actieve gemeenschap onder de administratie van de kerk. Om Wupperthal
te behouden, moet het als een werkend zendingsstation blijven bestaan en zich aanpassen aan
veranderingen in verband met technologie en ontwikkeling. De aanpak was dat het land “zijn eigen
taal spreekt” en mogelijkheden zich zouden voordoen in plaats van onder gedwongen interventie te
lijden. Beoordelingscriteria voor culturele landschappen worden steeds ontwikkeld, daarom werd
een combinatie van methoden gebruikt. De belangrijkste literatuuroverzicht was gericht op “de
waarde van het land” dat aanleiding geeft tot een reeks verplichtingen. De verplichtingen hebben
het ontwerpproces geïnformeerd, terwijl het veldwerk de verhalen ingebed in het land aan fysieke
koppelingen en vereisten heeft verbonden. De methodologie omvat documentaire, mondelinge en
fysieke kartering. Ieder in kaart gebrachte kenmerk werd getest op hun betekenis volgens waardecriteria
die de auteurs ontwikkelden. In Wupperthal werd in het kwetsbare, het onverwachte en het toevallige
waarde gevonden. De functionele behoeften van de stad eiste het behoud, versterking en omlijsting
van van de historische knooppunten. In de tussenliggende momenten wordt het dagelijkse leven
van de mensen gevierd en tastbaar gemaakt. Het project beoogt om de gevoeligheid voor de interne
logica van het volkseigen landschap in evewicht te brengen met de dapperheid die nodig is om de
levensduur van de stad op de lang duur te garanderen.
