The colonial gaze and the artist’s use of authoring strategies in Charles Davidson Bell’s The Landing of Van Riebeeck, 1652

Abstract

At the time of their making, colonial paintings were considered objective accounts of actual places and situations. Contemporary redress of colonial depictions contends however that such representations were culturally and materially determined and thus reflects the philosophical and moral bias of their painters. Charles Davidson Bell’s painting The Landing of Van Riebeeck, 1652 (1850) is often reproduced in South African history books without proper context - neither the artist nor the artwork has received much critical attention from art historical scholars. I regard the critical revisiting of Bell as important because it interrogates how Victorian colonial artists, such as Bell, employed authoring strategies and visual codes that served to entrench and naturalise debasing perceptions of their subjects. In this article, I consolidate various authoring strategies, put forward by different theorists, in a triangulated interpretive reading that further takes into account ideological frameworks and social reality in the interpretation of this artwork. My interpretation shows that Bell conformed to entrenched authoring strategies, concepts and features familiar to him, and aesthetic modalities that typified the art of his time. Scrutiny of the artist’s authoring strategies brings to light the role of the colonial gaze in establishing hierarchical relationships between binaries of colonial self and other/ coloniser and colonised.

Koloniale skilderkunstenaars het aanvaar dat hul eietydse aanskouers hul kunswerke sou interpreteer as objektiewe uitbeeldings van werklike omstandighede en omgewings. Die kontemporêre herinterpretasie van eertydse koloniale uitbeeldings toon egter dat hierdie uitbeeldings deur kulturele- en materiële-kontekste beïnvloed is, en voorts die filosofiese en morele vooroordeel van die kunstenaar reflekteer. Charles Davidson Bell se skildery The Landing of Van Riebeeck, 1652 (1850) is ’n voorbeeld van so ’n koloniale-era uitbeelding wat dikwels sonder die nodige konteks in Suid-Afrikaanse geskiedenisboeke verskyn. Nóg die kunswerk, nog die kunstenaar, het al veel kritiese aandag van kunshistorici ontvang. Ek voer aan dat kritiese herinterpretasie van Bell belangrik is, aangesien dit besin oor die wyses waarop Victoriaanse kunstenaars, outeursstrategieë en visuelekodes aangewend het om heersende persepsies rondom hul subjekte te versterk en te naturaliseer. In hierdie artikel konsolideer ek verskeie outeursstrategieë, soos deur verskillende teoretici omskryf, in ’n getrianguleerde interpretatiewe interpretasie van die kunswerk, wat ook ideologiese raamwerke en sosiale realiteit in die bespreking daarvan in ag neem. My interpretasie van Bell se kunswerk voer aan dat die kunstenaar konformeer het tot verskanste outeursstrategieë, gevestigde motiewe en estetiese modaliteite kenmerkend aan sy eietydse kunsaanskouings. ’n Kritiese ondersoek na die kunstenaar se eie outeursstrategieë bring die rol van die koloniale-blik in die daarstel van hiërargiese verhoudings tussen die binêre koloniale self en ander al dan, die kolonialiseerder en gekolonialiseerde.