The impact of section 129(1)(a) of the National Credit Act on the prescription of credit agreement debt

Abstract

Die Nasionale Kredietwet 34 van 2005 vereis aflewering van & artikel 129(1)(a)- kennisgewing aan die verbruiker voordat & skuld wat voortspruit uit & kredietooreenkoms wat binne die trefwydte van die Nasionale Kredietwet val, afgedwing kan word. Hierdie kennisgewing het & baie spesifieke doel, naamlik om die verbruiker in te lig oor sy verstek ten aansien van die kredietooreenkoms en sekere alternatiewe geskilbeslegtingsinstansies voor te stel wat die verbruiker kan nader ten einde & dispuut op te los of & plan daar te stel om sy paaiement kragtens die kredietooreenkoms op datum te bring. Die Wet bepaal uitdruklik dat voldoening aan artikel 129(1)(a) & vereiste is voordat verrigtinge ter skuldafdwinging ingestel kan word. Die Wet bevat egter ook & eiesoortige bepaling in artikel 130(4)(b) waarvolgens die hof verplig is om & sui generis bevel te maak in geval van nienakoming van artikel 129(1)(a), te wete dat die hof verplig is om die verrigtinge te verdaag en die stappe te gelas wat die kredietverskaffer moet doen voordat die saak weer kan hervat. Die vraag onstaan gevolglik wat die rol van artikel 129(1)(a) is in die konteks van verjaring van & skuld wat voorspruit uit & kredietooreenkoms wat onder die Nasionale Kredietwet val. Hierdie bydrae ondersoek dus die interaksie tussen die Nasionale Kredietwet en die Wet op Verjaring 69 van 1968 en fokus spesifiek op die rol van die artikel 129(1)(a)- kennisgewing in die konteks van verjaring van kredietooreenkomsskuld.