Abstract:
In hierdie artikel ondersoek die outeurs geselekteerde aspekte wat betrekking het op die
posisie van onversekerde skuldeisers wat eise teen ’n insolvente boedel instel. Dit word
oor die algemeen aanvaar dat sodanige klas van skuldeisers normaalweg min, indien
enigsins, betaling by wyse van ’n dividend ontvang. Daarteenoor staan die versekerde
skuldeiser en die statutêre voorkeurskuldeiser in ’n veel gunstiger posisie. Dit is vir die
ekonomie en die gemeenskap in die algemeen van uiterste belang dat skuldeisers se regte
gerespekteer word, maar die vraag het tog al ontstaan of sekere onversekerde skuldeisers
onder bepaalde omstandighede ’n aanspraak op minstens ’n deel van die opbrengs van
sekuriteite behoort te hê. Daar word spesifiek verwys na dié skuldeisers wat onvrywillig-
lik skuldeisers word en dus nie oor dieselfde gunstige onderhandelingsmoontlikhede
beskik as ’n skuldeiser wat doelbewus kontrakteer en dus meer voordelige terme en
sekuriteit kan beding nie. Die aspek is as ’n beleidsoorweging in ander regstelsels
ondersoek en ook al in beperkte gevalle geïmplementeer. In Suid-Afrika het artikel 135
van die Maatskappywet van 2008 ook ’n super-voorkeur op die sogenaamde na-aanvang
finansiering ten gunste van, onder andere, sekere werknemerseise geskep – ’n voorkeur
wat selfs bo gespesifiseerde versekerde skuld sal rangeer. Die artikel is nietemin bloot
verkennend van aard maar die outeurs meen dat die debat as sulks nie nutteloos is nie en
straks verder ondersoek behoort te word.
