Points of view are offered concerning the merit of the commonplace metaphorical reference to the “reading” of visual images or works of art as if they were, like language texts, composed of an underlying linguistic structure. In order to deliberate the question posed in the title of the article, the introductory part deals with an issue in Western medieval art referring to the implications of the statement by Pope Gregory the Great that depictions of religious narratives on the walls of churches represent the Bible for the illiterate. A specific example, taken to be representative of medieval narrative art based on Biblical texts, is described to show that for the understanding of suchlike images by medieval viewers knowledge of the written texts as well as other literary information to which the representations refer was necessary. After conclusions had been drawn from this discussion a selection of contemporary theories that claim or deny that visual images and works of art can be “read” are reviewed, followed by two contradictory concluding remarks. The first is an insight by Ludwig Wittgenstein, that “Everything is what it is and not another thing”. Thus, a visual work of art is a symbolic structure in its own right [and] does not resemble a literary text. The second utilizes Aristotle’s prototypical definition of metaphor, that it “consists in giving a thing a name that belongs to something else”.
Kan mens 'n visuele kunswerk "lees"? ’n Bespreking van aspekte van die waarde van die algemene metaforiese verwysing na die “lees“ van afbeeldings asof hulle, soos literêre tekse, uit ’n onderliggende taalstruktuur bestaan. Ten einde die vraag wat in die titel van die artikel gestel word, te beredeneer, handel die inleidende gedeelte oor ’n kwessie in Westerse middeleeuse kuns wat verwys na die implikasies van pous Gregorius die Grote se stelling dat afbeeldings van religieuse narratiewe teen die mure van kerke die Bybel vir ongeletterdes verteenwoordig. ’n Spesifieke voorbeeld wat as verteenwoordigend beskou kan word van middeleeuse verhalende kuns gebaseer op Bybeltekse, word beskryf om aan te toon dat middeleeuse aanskouers nie sodanige afbeeldings kon verstaan nie, tensy hulle kennis besit het van die geskrewe tekse en ander literêre inligting waarna die afbeeldings verwys. Nadat gevolgtrekkings uit hierdie bepreking afgelei is, word geselekteerde teenswoordige teoriëe wat die beskouing dat afbeeldings en visuele kunswerke “gelees” kan word, onderskryf of teenstaan, oorsigtelik behandel. Ten slotte word twee strydige standpunte gestel. Die eerste is ’n insig deur Ludwig Wittgenstein dat alles is wat dit is en nie iets anders nie. ’n Visuele kunswerk is dus ’n simboliese struktuur in eie reg en nie ’n literêre teks nie. Die tweede maak gebruik van Aristoteles se prototipiese definisie van metafoor: dat dit ’n naam aan ’n objek toeken wat aan iets anders behoort.
